Verdriet en onverwachte verbinding

Yourdailyflow gaat over minder drama en meer happiness. Helaas is het leven niet altijd alleen maar leuk. We kunnen het licht niet hebben zonder het donker. En dus geen flow ervaren zonder de keerzijde te omarmen. Onze geliefde dieren kunnen ons daarin een belangrijke les leren... 

Het afscheid van mijn grootste en eerlijkste vriend 

Afgelopen vrijdag heb ik mijn paard Jip moeten laten inslapen. Mijn vriend. Mijn rooie rakker, mijn rustpunt op moeilijke dagen, mijn stille getuige van duizend emoties. Het was een zware beslissing, en toch wist ik: het was tijd. 

De moeilijkste beslissing... 

Met de huidige medische mogelijkheden kunnen we onze dieren langer in leven houden dan ooit tevoren. Operaties, pijnstillers, therapieën – de opties zijn eindeloos. Maar niet elke behandeling is in het belang van het paard. En dan sta je voor die pijnlijke vraag: houd je hem in leven, of kies je voor zijn kwaliteit van leven? 

Het was een beslissing die niet in één dag genomen was. Er waren talloze onderzoeken, behandelingen, gesprekken met de dierenarts, nachten van twijfel, en het stille besef dat langer niet altijd beter is. De realisatie dat zijn krachtige ziel niet thuishoort in een kwetsbaar lichaam dat hem steeds in de steek laat. En toen moest ik het doen waar ik als paardenmens altijd voor stond: leiderschap tonen. Niet makkelijk, wel nodig was. Omdat liefde soms betekent dat je het loslaat, ook al breekt het je hart. 

Veel mensen zeiden later: "Wat een krachtig besluit." Maar krachtig voelde het niet. Het voelde als verantwoordelijkheid. Als de laatste daad van zorg voor mijn grote vriend die zo zijn best had gedaan. Een verantwoordelijkheid die ik niet wilde ontlopen door hem met 'pijn in het hart’ van de hand te doen als ‘coachpaard’ of ‘weidemaatje’.  

Wat me het meest raakte, was niet alleen het verdriet – het was het onverwachte medeleven dat volgde. 

De paardenwereld: kritisch, maar met een gedeeld hart 

De paardenwereld kan zowel on- als offline ontzettend verdeeld zijn. Meningen vliegen in het rond, adviezen worden als waarheden gepresenteerd, vaak gepaard met keiharde oordelen. Maar de reacties op mijn post over het afscheid van mijn grote vriend waren anders. 

Ik ontving een enorme hoeveelheid reacties. Maar ook bloemen, kaartjes en privéberichten. Soms echt uit onverwachte hoek. Het raakte me diep. Want wat bleek? Al die kritische stemmen, al die verschillende meningen – ze hebben één ding gemeen: een onvoorwaardelijke liefde voor hun eigen paard. 

En juist daarom konden ze voelen wat ik voelde. Zij wéten welke offers er gepaard gaan met (van) paarden houden. Fysiek, emotioneel maar ook financieel. Ik zal niet de eerste en ook zeker niet de laatste zijn die bereid was een nier te verkopen om het paard de juiste zorg te bieden.  

Samen verdriet delen is helend 

Er was iets bijzonders aan de reacties van mensen die precies wisten wat dit verlies voor mij betekende. Ze hoefden geen uitgebreide uitleg – ze wisten het. En in plaats van kritiek, advies of goedbedoelde tips, was er vooral medeleven. 

Dat is het mooie van verdriet delen. Het verbindt. Het herinnert ons eraan dat liefde en verlies universeel zijn. Dat we, hoe verschillend we ook zijn, op de belangrijkste momenten hetzelfde voelen. 

Een paard Is geen businessmodel, maar familie 

Mijn Jip was geen onderdeel van een ‘collectie’, geen ‘fokproduct’ of ‘project’. Hij was familie. Een vriend. Een deel van ons gezin. Mijn kinderen waren erbij toen hij ging, en hun tranen waren net zo echt als die van mij. Ze huilden, stelden vragen, en knuffelden hem nog één keer. Dat zegt alles. Want een paard is niet zomaar een dier. Het is een ziel die je leven binnenloopt, er jarenlang in blijft, en een hoefafdruk op je hart achterlaat die nooit meer verdwijnt.  

Het was zwaar, maar het was ook een waardevolle les – misschien wel een van de belangrijkste die het leven mijn kinderen kan leren. Dieren houden betekent ook leren loslaten. Het leert kinderen dat verdriet niet iets is om weg te stoppen, maar iets wat je mag voelen. Dat afscheid nemen pijn doet, maar dat het onderdeel is van liefde. En dat het leven, hoe moeilijk soms ook, altijd weer doorgaat. 

Je kunt geen vreugde voelen zonder verdriet toe te laten 

De afgelopen dagen hebben mij extra bewust gemaakt: je kunt geen volle, diepe vreugde ervaren als je het verdriet niet durft toe te laten. Je kunt geen echte flow in het leven vinden als je het donker vermijdt. Want juist door de dieptepunten te doorvoelen, leer je hoe kostbaar de lichtpuntjes zijn. In het geval van paarden leer je dat een paard gelukkig en vooral gezond houden vaker geluk dan wijsheid is. Hoe bevoorrecht je bent als je een paard in je leven hebt. En hoe dankbaar je mag zijn als het jou en je paard gegeven is. Dat je vandaag moet genieten van die fijne rit, want morgen kan alles anders zijn.  

Dankbaar 

Dus vandaag, tussen de tranen, is er ook ruimte voor dankbaarheid. Voor mijn Jip, voor alles wat ik van hem mocht leren, voor de mensen die meeleven, en voor het besef dat verdriet – hoe pijnlijk ook – iets heel moois kan blootleggen: verbinding. 

En misschien is dat wel het mooiste wat een paard ons kan leren.🌟 

Heeft jouw paard of huisdier in je leven ook zo’n onuitwisbare stempel op je leven gedrukt? Deel je verhaal hieronder. Want soms helpt het om te weten: je bent niet alleen. 💛